Βλέπω ένα γεροντάκι

που θαρρεί πως είναι κάτι.

Λάθος του να το νομίζει.

Ένας γέρος τι αξίζει;

Τι νομίζει πως προσφέρει;

Κάθεται, δεν εργάζεται

και πληρώνεται ακόπως.

Χώρια και τα φάρμακα του,

τους γιατρούς που απασχολεί.

Πως να πάει η Ελλάδα εμπρός,

με γερόντισσες και γέρους;

Τι αυτά που λες παιδί μου;

Κάποιου γέρου είσαι το τέκνο,

κάποιοι χρόνια πριν από τώρα,

έστρωσαν αυτόν το τόπο. 

Δώσανε Αίμα και Ιδρώτα,

καταθέσανε φαιά ουσία, 

διάβασαν, μελέτησαν, εργάστηκαν. 

Υπέφεραν για το Καθήκον.

Τώρα έχουν στο μυαλό τους

λόγω των εμπειριών τους,

μύριες λύσεις να προτείνουν

μα οι νέοι δεν τους ρωτούν, 

και για το κράτος είναι Βάρος. 

Διάθεση κανείς δεν έχει,

για το μέλλον να φροντίσει

και ίσως πρέπει να γνωρίζεις,

πως οι γερόντισσες και οι γέροι,

είναι Θησαυρός μεγάλος,

εάν το “δεν βαριέσαι κράτος”,

αποφασίσει να τους αξιοποιήσει. 

Διαχείριση Ζωής Δίχως Μέριμνα;

Κοινωνία Ώρα Μηδέν.