Ο Χριστιανός πρέπει να λειτουργεί τη ζωή του διαρκώς, με γνώμονα την αγάπη, την ανεκτικότητα, την υπομονή και την συγχωρητικότητα, έστω και αν αδικείται ή συκοφαντείται.
Ο Χριστιανός λοιπόν, πρέπει να αγωνίζεται ώστε, να μην παγιωθεί η αμαρτία -που έτσι κι αλλιώς όλοι κάνουμε αμαρτίες- στην ψυχή του, αλλά να ξεριζωθεί.
Αυτός ο αγώνας ισχύει για όλους τους ανθρώπους και γίνεται με το έλεος και την ενίσχυση του Θεού, και μόνο μέσα στο Μυστήριο της Μετανοίας και της Εξομολόγησης.
Τελικά, να Είμαστε όλοι στην προσευχή, προς τον Θεό, υπέρ εαυτών και αλλήλων. Έτσι λοιπόν με την στήριξη μέσω της προσευχής, λειτουργούμε επάξια, το έργο του Χριστιανού, για τη Σωτηρία του γένους των Ανθρώπων.
Θέμα Καθήκοντος.
Η Πνευματική Ζωή δεν έχει σχέση, με την επιφανειακή ή την συγκυριακή θρησκευτικότητα• δεν ασχολείται με το τι κάνουν οι άλλοι, δεν στέκεται εξετάζοντας τους επικριτικά ή ελεγκτικά, αλλά είναι το εσωστρεφής, προσωπική και διακρίνεται από την αυτοκριτική και την αυτοελεγκτική Διάθεση.
Η αγιότητα οφείλει να είναι σκοπός ζωής, δεν επιτυγχάνεται άπαξ, αλλά είναι καρπός συνεχούς αγώνα στο πεδίο προσευχής, της τήρησης των θείων εντολών, της λειτουργικής συνέπειας, της συνεχούς μετάνοιας, της διαρκούς προσφοράς. Ο Χριστιανός που δεν αγωνιά και δεν εργάζεται, για τον προσωπικό του αγιασμό, δεν μπορεί να είναι πρότυπο για τους άλλους χριστιανούς, και δεν αρκεί η Ορθοδοξία, μας πρέπει και η Ορθοπραξία.
Όλοι μας οφείλουμε να καλλιεργούμε την πνευματική μας ζωή, να γινόμαστε διαρκώς τύπος Ιησού Χριστού για τους εκτός της Εκκλησίας συνανθρώπους μας.
Οφείλουμε να εργαζόμαστε, για το προσωπικό μας αγιασμό και να συμβάλλουμε καθοριστικά, στη βελτίωση όλων των αδελφών μας μέσα στην εκκλησία, διότι δεν ζούμε αυτόνομα, ζούμε όλοι μαζί και είναι Καλό να επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον με θετικό το πρόσημο.
Με την Προσήλωση στην Ορθοδοξία και στην Ορθοπραξία κατά νου, είθε η πρόοδος μας, να είναι φανερή και να εμπνέει κάθε Άνθρωπο στο περιβάλλον μας, και όχι μόνον. Αμήν.
